ტიტრები სატელევიზიო კინო პროდუქტების ორგანული ნაწილია. ტიტრებს ერთადერთი კრიტერიუმით ვაფასებ, სტილისტურად რამდენად შეესაბამება ის სერიალის ესთეტიკას, ენას, ვიზუალურ ფაქტურას და მითოლოგიას. მნიშვნელოვანია ჟღერადობაც, რომლის ტონი ხშირად სერიალისადმი ჩვენს განწყობას განსაზღვრავს. კარგ ტიტრებს არ გადაახვევთ, სიამოვნებით დაელოდებით.
1. True Detective
I am milk
I am red hot kitchenშირლი მენსონი
შირლი მენსონის მინორები სახლის სახურავებზე, მტვრიანი ქუჩის ტროტუარებზე, დახუთულ ოთახებში, წვიმამისხმულ ფანჯრებთან ისმინება; წვეულების შემდეგ მბჟუტავ შუქზე კედლის ჩრდილებად აცეკვებული მთვრალი გოგოებისთვის წერს.
შირლის ტექსტები კარნახით ჩაწერილ ჩვენს განცდებს ჰგავს. ამიტომ მიყვარს, ჩემი სიტყვებით, ჩვენი სიტყვებით გვესაუბრება; ასეთ დროს თავისებულ ცინიზმსაც უშვებს ხოლმე ღრუბლებში და ნამდვილდება. ცოტა სენსიტიური მსმენელისთვის ეს კომპოზიცია ცრემლსაშიშროებას წარმოადგენს:
13 წლის აღარ ვარ, მაგრამ არაფერი შეცვლილა. ყველაზე მძიმე მომენტებში ისევ გაბუსხული ვიკეტები ოთახში და სევდიან სიმღერებს ვუსმენ ყურსასმენებში (მოდი ვაღიაროთ, რომ კონკრეტული მუსიკალური ნაწარმოებები ყურსასმენებში უკეთ ისმინება); მუსიკა ხომ ემოციების ჯადოსნური გამტარია. ოთახში მობუზული ზიხარ და ხვდები, რომ შენი ფიქრები არაა მხოლოდ შენი, არაფერს შეიძლება გრძნობდე ისეთს, რაც უკვე არ უგრძვნიათ. შენი ტკივილი შენი აღარაა, მრავალ კრისტალად იშლება და კოსმოსში მიფრინავს. სამყაროს ნაწილი ხდები, ჰაერი ხდები.
როცა ბოლოს ასეთი გაბუსხული ვიჯექი ოთახში და მუსიკოსებთან ვირტუალურ დიალოგში ვიყავი შესული, ზოგიერთი მათგანის გამჭვირვალე ტექსტურა თავიდან აღმოვაჩინე და მათი ფაზლებად დაწყობილი ალბომებიდან ისტორიების შეკვრა დავიწყე.
ასე მაგალითად:
1. Moby-ს დისკოგრაფიას კარგად არ ვიცნობ, მაგრამ ალბომი “Wait For Me” ნამდვილად მომწონს აქა-იქ გაბნეული სიმფონიური პასაჟებით და სენსიტიური ტექსტებით.
Mistake დისფუნქციური ურთიერთობის მომწიფების პეროიდშია ნამღერი. “ასე ნუ მეხები, ასე ნუ მტკენ, ნუ მტოვებ” და ბლა ბლა! ბოლოში ცოტა ნერვოტულიც ხდება მობი, უყვირის.
მერე მაინც მიატოვეს. JLTF მიტოვებული ადამიანის მონოლოგია; მოგონებები რომ თავზე ეყრება, კითხვებს რომ უსვამს სიცარიელეს და სლუკუნებს.
2. თუკი შეიძლება ითქვას, რომ მუსიკა გადმომცემს, მუსიკა Archive-საა. ამ ჯგუფზე საჯაროდ არასოდეს მისაუბრია, დღიურის გვერდები კი გამივსია. მაგრამ ბოლო პერიოდის ალბომებს და ახალ ვოკალისტ გოგოს (გამაღიზიანებელი “დივა” კრიმანჭულებით) ვერ ვგუებ და ისევ ძველ ალბომებს ვუბრუნდები ხოლმე.
Goodbye (ალბომიდან You All Look the Same to Me)- ასე მაშინ ემშვიდობებიან , როცა უშვებენ. უშვებენ ორი მთავარი მიზეზის გამო: რამე შეიცვლა, რამე არ შეცვლილა. სიმღერა განშორების წინა სევდას გადმოსცემს; როცა იგნორირების სურვილიც კი აუტანელი და დამღლელია, როცა ხვდები, თუ არ გაუშვებ , შეიძულებ.
სანამ ერთი დამშვიდობებისთვის ემზადებოდა, რას ფიქრობდა მეორე? მეორე “შიგადაშიგ” ხარობდა და პატარავდებოდა.
სინდისი მქენჯნის , რომ Archive-ის ხსენებისას ამ სიმღერებით უნდა შემოვიფარგლო, მაგრამ ბოდვების ფაზა მეწურე…………
მაგია კომფორტის ზონის მიღმა ხდებაო, როცა შენ “სხვას” მოირგებ და იწყებ თავგადასავალს. მწერლობაზე მეოცნებე ასოციალური ინტროვერტები საკმარის გამბედაობას ვერ ვიჩენთ ვეძიოთ, ამიტომ უბრალოდ ველით. ჩვენ ველით ვნებებს, ტრაგედიებს, შთამაგონებელ შეცდომებს, ახლიდან დაბადებებს და სხვა საჭირო “მასალას”.
ჰანა გახსოვთ სერიალიდან Girls? რა გამბედავია, როგორ მშურს. შეუძლია ათასი ჯურის ნარკოტიკულ თუ სექსუალურ გაუგებრობაში განზრახ გაყოს თავი და მერე ამაზე წეროს. ჩვენ კი ველით… რომ მოვა და მერე დავწერთ ჯერარგაგონილ ამბებს უბრალო ენით, პირველ პირში. იშვითად “ის” მოდის; ჯერ ნელა ვეპარებით უცხო ხილს, გემოს ვუსინჯავთ, მერე მეტი გვინდა , შეცდომები და ცრემლები გემოვნებით და აი , თქვენ ყველაფერი გაქვთ,რათა წეროთ, მაგრამ …
ვერ წერთ.
თავს ყოველთვის მელანქოლიურ გოგონად მივიჩნევდი, საკმარის შემოქმედებით სევდას ვატარებდი ასე ვთქვათ. ბოლო დროს კი სევდაც გამომეცალა ხელიდან. ამბებგამოვლილ, უიმედო, თვალებახელილ მეს აპათია შთანთქავს. აპათიური მდგომარეობა კი მოგეხსენაბათ არ იძლევა არაფრის საშუალებას. ვეღარ იზრდები, ვეღარ ხედავ, ვეღარ იგებ, ვეღარ იყურები შორს მომავლისკენ და ახლოს ადამიანეების სახეებისკენ. განზე დგები რა, ცხოვრებისეულ მოვლენებში მონაწილეობას აღარ იღებ , უბრალოდ აკვირდები.
Girls ვახსენე. ასეთი პოპულარული ალბათ იმიტომ გახდა, რომ ამბებგამოვლილ აპათიურ გოგონებს ამხნევებს , მარტო თქვენ კი არ ხართ ასეო. აი ჰანას, მარნის, ჯესას და შუშანას შეხედეთო. მიყვარს ეს გიჟი გოგოები, არც ერთი ცალცალკე და ყველა ერთად.
და მართალია ჩვენს სცენებს (ტირილის,სექსის, სარკეში თავის თვალიერების, ფანჯარასთან გარინდების, სეირნობის, ცაზე შეღიმების და სხვა) არავინ აკვირდება, არავინ gifავს და არ ავრცელებს, ისინი მაინც იმსახურებს ყველაზე არტჰაუსულ კინო პრემიებს.
იმედია გავა დრო, ამბებგამოვლილი გოგონების აპათიას სხვა ამბები შეცვლის და ძველ ამბებზე ჩვენ წიგნებს დავწერთ პირველ პირში, უბრალო ენით.
Knock knock…anybody home?
თვეები გასულა.
ძნელია შესავლები, განმარტებები, სიტყვები.
ამ სიმღერით დავიწყებ!
ცარიელი ჭურჭელი ვარ. მდუმარე, დაბზარული ჭურჭელი. რაფაზე შემოდებული, ცხოველის შეხებით წონასწორობადაკარგული. მალე გადავყირავდები და ნამსხვრევებად ვიქცევი.
მინდა ისევ ბევრი ვიყო. მინდა ისევ ბევრი ვიყო. მინდა ისევ ბევრი ვიყო.
ვიხდი. ტანსაცმელს გორად ვახვავებ მაგიდაზე. “i got the Monday morning blues..” ოთახის ცენტრში ვდგები. ხელების, თავისა და ზედა ტანის ქაოსურად , მაგრამ რიტმულად მოძრაობას ვიწყებ. ყველა ღვთისშვილს შეუძლია ცეკვა. სარკის წინ ვჩერდები და თვალებზე ვარსკვლავებს ვიხატავ. იატაკზე ვეცემი. მკერდზე ხელებს ვიწყობ და ჭერზე სიზმრების დამჭერის ბუმბულებს ვითვლი. “That goddamn bitch of life, she made me cry..”
ხვალ ორშაბათი თენდება. ხვალ დანარჩენი ცხოვრების პირველი დღეა.
გამომცემლობა „ხელოვნება“, 1973.
ავტორი: ტატიანა სედოვა
ნაწილი 1/ ქალაქი ბრიუგე
ბელგიის უძველეს ქალაქებს შორის ბრიუგემ საუკეთესოდ შემოინახა ხელშეუხები შუასაუკუნოვანი იერი. „მკვდარ ბრიუგეს“ ან „მიძინებულ ბრიუგეს“ უწუდებენ მართლაც წარსული დიდების ძველ მოგონებად შემორჩენილ მდიდრულ ნაგებობებს, წყნარ არხებსა და კუზიან ხიდებს შორის მიძინებულ ქალაქს. შვიდი კოშკურიანი ციხე ნაგებობაც ქალაქის სიმდიდრის ნოსტალგიური მცველი გამხდარა.
ქალაქი დაახლოებით მე7 საუკუნეში ჩამოყალიბდა, ხოლო ზღვის სიახლოვისა და შრომისმოყვარე მოქალაქეების წყალობით მე12-მე14 საუკუნეებში მსოფლიო ვაჭრობის ერთ-ერთ მნიშვნელოვან ცენტრად იქცა. ამ პერიოდში ქალაქში დღეევანდელთან შედარებით ოთხჯერ მეტი, 200000 ადამიანი ცხოვრობდა. ქალაქი თავისუფლების მოყვარედ იწოდებოდა. 1302 წლის 18 მაისს ფრანგების მიერ დაკავებულმა ბრიუგემ მთელი ფლანდრია ფეხზე დააყენა და მტერი განდევნა. მე15-16 საუკუნეებში კი ქალაქის არხებმა სილის შემოტანა და დავიწროება დაიწყო, ამიტომაც სავაჭრო ცენტრმა ბრიუგედან ანტვერპენში გადაინაცვლა.
ბრიუგე მართლაც ქალაქი-მუზეუმია. 130 მეტრიანი კოშკურებით დამშვენებულ ღვთისმოშობლის ტაძარში ნამდვილი საგანძური ინახება; საკურთხეველთან ახალგაზრდა მიქელანჯელოს მარმარილოს ქმნილების- „ბრიუგეს მადონას“
ნახვაა შესაძლებელი. ის ფლანდრიელმა ვაჭარმა იან მუსკრონმა ფლორენციაში შეიძინა და 1514 წელს ზემოაღნიშნულ ტაძარში განათავსა. ალბრეხტ დიურერი თავის მოგონებებში საგანგებოდ ხაზს უსვამს, თუ როგორ იხილა ქანდაკება 1521 წელს ფლანდრიაში მოგზაურობისას. ქანდაკება დახვეწილი ტექნიკითაა შესრულებული. მადონას ახალგაზრდა სახე სულიერ მშვენიერებას გამოხატავს, სერიოზული და სევდიანია. მისი მგლოვიარე იერი ყრმა იესოს ხასიათს არ ჰგავს; ჩასხმული, მხიარული ბიჭუნა დედის მუხლს ეყრდნობა. ქანდაკებას შავი მარმარილოს ფონი ამშვენებს, რომელიც იმავე იან მუსკრონმა დაამზადებინა.
ამავე ტაძარშია განთავსებული ბურგუნდიის ჰერცოგთა დინასტიის უკანასკნელი წარმომადგენლების მემორიალური ძეგლები. მათ შორისაა კარლ გულადი, 1477 წელს ნანსის ბრძოლაში დაღუპული, და ხუთი წლის შემდეგ გარდაცვლილი მისივე ქალიშვილი მარია. მოოქროვილი ბრინჯაოსგან ჩამოსხმული და მდიდრული ორნამენტებით შემკობილი საფლავის ქვები კი მხოლოდ მე16 საუკუნეში დამზადდა. 1810 წელს ძეგლების რესტავრირება ნაპოლეონ ბონაპარტის სახსრებით განხორციელდა.
მემლინგის მუზეუმი
ბრიუგეს ღირსშესანიშნავობებიდან ერთ-ერთია მე12 საუკუნეში ავგუსტინელთა ორდენის მიერ დაარსებული წმ. იოანეს საავადმყოფო, რომელიც დღემდე ფუნქციონირებს. მთავარ დარბაზში გამოფენილია სხვადასხვა დროს ბერ-მონაზონთა მიერ შეკვეთილი ან შეწირული სურათები , რომელთა შორის ჰანს მემლინგის ხუთი ცნობილი ნაწარმოებიცაა.
მემლინგის მუზეუმი იმითაცაა ცნობილი, რომ ნამუშევრები შექმნის დღიდან (მე15 საუკუნე) ხელუხლებლადაა შემონახული. ბრიუგეში არსებობს ლეგენდა, რომ წმინდა ავგუსტინელმა დებმა ნაპოლეონის კომისართან ალბათ ცხოვრებაში პირველად იცრუეს და უარჰყვეს მემლინგის „წმინდა ურსულას სალოცავის“ არსებობა მათს საავადმყოფოში.
ჰანს მემლინგი (დაახლ. 1433-1494) -გამორჩეული ჰოლანდიელი მხატვარი , ადრეული აღორძინების ხანის ღირსეული დამაგვირგვინებელი , წარმოშობით გერმანელი იყო. მემლინგის ცხოვრების ამსახველი მწირი მასალა მისი დაბადების ადგილად გერმანულ ქალაქ ზელიგენს ასახელებს. 50იან წლებში მას უნდა ემუშავა ბრიუსელში როგირ ვან დერ ვეიდენის სახელოსნოში, რომლის გარდაცვალების შემდეგაც 1465 წელს დასახლდა ბრიუგეში. 1467 წელს ქალაქის წმ. ლუკას სახელობის გილდიის მთავრად აირჩიეს , ცოლად კი ვინმე ანა დე ფალკენარი ჰყოლია, რომელთანაც სამი შვილი შეეძინა. მემლინგი 1494 წლის 11 აგვისტოს გარდაიცვალა.
მომცრო ზომის სამნაწილიანი საკურთხეველი „მოგვთა თაყვანისცემა“ 1479 წელს მეტრ იან ფლორენმა გადასცა წმ. იოანეს საავადმყოფოს, რომლის კედლებიც აღარ დაუტოვია. აღნიშნულ კომპოზიციაში ჯერ კიდევ იგრძნობა როგირის იდეური და ტექნიკური გავლენა. ამავე დროს მემლინგი სრულიად ახალ შინაარსს სძენს მას, მასწავლებლის დრამატიზმისა და გრაფიკული ექსპრესიისგან განდგომით. ადამიანური სახის სულიერი განსხივოსნება, ლირიკული განწყობა, სამყაროს სიკეთითა და ალერსით გათავისება მთავარ ემოციურ ლაიტმოტივს წარმოადგენს. მემლინგი ყველაფერში ნაზ პოეტურ ჰარმონიას ეძებს.
გაგრძელება იქნება…
ჩემი გოგოები სილაღით ჩიტებს აფრთხობენ, სიჩუმით- მშობლებს. ისინი სუპერ გმირები არიან. ჩემი გოგოები სულ იზრდებიან და არ იზრდებიან.
ლამაზ, უცნობ ბიჭთან მზერის გაცვლა ლოყებს უფაკლავთ და აჯადოებთ. ჩემი გოგოები შორს წამსვლელები არიან , წასასვლელად გამზადება რომ არ ეზარებოდეთ. ისინი ყველა ბოთლს ათავებენ და ვერ თავდებიან.
ჩემი გოგოები თმას იფერადებენ და კანზე ნამცეცა ფიგურებს იხატავენ. ჩემს გოგოებს ტეკილას ბოლო ჭიქაზე ბარის ტუალეტში გული ერევათ. ჩემს გოგოებს ბიჭები კომაში აგდებენ.
ჩემი გოგოები „ნუტელას“ ქილის კედლებს ლოკავენ და სოციალურ ქსელებში მეგობრის მეგობრებს უთვალთვალებენ.
ჩემი გოგოები ღმერთის ნაცვლად მუხლს ერთმანეთის წინაშე იყრიან. მათ პატიება არ იციან.
ჩემი გოგოები ცნობისმოყვარეები არიან; მათი კრიალა თვალები და პრიალა ტუჩები ჰაერში გამკრთალ სილუეტებს ეფუსფუსება.
ჩემს გოგოებში სევდა მძიმეა.
ჩემი გოგოები ბიჭებს კოცნიან და ცაზე თანავარსკვლავედებს უხაზავენ.
ჩემი გოგოები ღამე კითხვით თვალებს ისიებენ. მათ აუდიტორიის ბოლო რიგებში ჯდომა და ცხოველების ფაფუკ ბეწვში სახის ჩაფლობა უყვართ.
ჩემმა გოგოებმა ბიჭებს გულები ისე გადაუმალეს, რომ თვითონაც ვეღარ პოულობენ.
ჩემი გოგოები გვიან შემოდგომას შავებში ხვდებიან. ნამდვილი ქაჯები არიან.
მათ ტირილი მხოლოდ ერთად უხარიათ. ჩემი გოგოები სიკვდილზე არ ფიქრობენ.
ჩემი გოგოები ერთმანეთს კუბოკრულ კაბებს უცვლიან.
მუსიკის ტალღებს აყოლილი ჩემი გოგოები ტყეში დაეხეტებიან და ღამის დადგომას ყიჟინით ეგებებიან.
ჩემი გოგოები ერთმანეთის მხრებზე იძინებენ.
…..
მე და ჩემი გოგოები პატარა, ბნელ ოთახში ჩუმად ვისხედით. სახეზე მბჟუტავი სანთლის ჩრდილები გვესახებოდა. სიმღერას ერქვა „სად მიდის ღამე“ . მოწყენილობისგან ხმას ვერ ვიღებდით. ამ ბნელ ქალაქში შეიძლება თავი დაკარგო, მაგრამ სხვათა თვალებს ვერ დაეკარგები. ამ ბნელ ქალაქში გასაკეთებელი არაფერი დარჩა.
ჩემი გოგოები ლურჯი ბოთლიდან ბლანტ სითხეს სვამენ და გაქრობას ელიან.
არ ვიცი ვინაა რებეკა თომასი, მაგრამ კარგი გოგოა, ჩემი გოგოა. Electrick Children მისი დებიუტია საავტორო კინოში. გაუგებარია ფილმი ღრმა ფსიქოლოგიურ ტრავმას აღწერს თუ მაგიურ რეალიზმს, მაგრამ ამას არ აქვს მნიშვნელობა…საერთოდ არ აქვს მნიშვნელობა პროტაგონისტის მოტივებს.
თვალებს მხოლოდ ორჯერ დაახამხამებთ, როცა ფილმის ტიტრებს ნახავთ დასაწყისსა და ბოლოში.
თავიდან დავიწყოთ.
1996 წელი. მორმონების კომუნა სიბნელესა და უმეცრებას რელიგიური მოსაზრებებით ამართლებს (მაგრამ ვერ ამართლებს). 15 წლის რეიჩელს კი ჰგონია, ლურჯ კასეტაზე ჩუმად მოსმენილმა სიმღერამ დააორსულა. “Don’t keep me haanging on a teeelephone..” ღიღინებს და ღიმილმორეული მუცელს ეფერება.
მერე რა თუ ოჯახის უფროსებისა და ინცესტში ბრალდებული ძმისთვის ცოდვილია, ხოლო გარეშე სამყაროსთვის შეშლილი. რეიჩელი სუფთა ფურცელია, რაღაც ექაჩება გარეთ. ის წავა და “ბავშვის” მამას (მამის ხმას) იპოვის.
რეიჩელის თავგადასავალი ამაღელვებელი და ნაივურია, ბანალური და ლამაზი. ფილმის იგავური ტონალობა ძალიან უხდება გმირების უსიტყვო და არაპროგნოზირებად ქმედებას. რეიჩელის გმირიც ზღაპრულ, სპეტაკ პრინცესას გვაგონებს დიდებული მისიის აღსასრულებლად რომ გამოჰპარვია ბოროტ ხელმწიფეს.
რელიგიური მოტივებით დამძიმებული მონაკვეთიდან ფილმი თინეიჯერული ამბოხის თემაზე გადადის და ახალ გმირს გვაცნობს. ჩვენ რომ გვიყვარს ისეთი გმირია კლაიდი, ცუდი ბიჭი თბილი გულით. ფილმს კარგად შერჩეული “ქასთი” ჰყავს, მაგრამ არ შემიძლია რორი კალკინი არ გამოვყო მათ შორის.
ძმები კალკინები ნიჭიერებისა და მიმზიდველი იერის მიუხედავად ჰოლივუდში უფრო ცუდი ბიჭობით არიან ცნობილი. იმედს ვიტოვებ, რომ მათი უმცროსი ძმა, რორი მაინც არ შეეჩვევა ნარკოტიკებს და საკუთარი შესაძლებლობების ბოლომდე გამოყენებას შეძლებს.
ამ ფილმში შეუდარებელია. ახალგაზრდა მსახიობების ასეთ ექსპრესიულობას არ ვარ შეჩვეული. 
აი თვალებში სული რომ ჩანს ისეთი გამომეტყველების მიღება შეუძლია. საერთოდაც ტიპურ ამერიკელ “სელებრითის” არ ჰგავს რორი, ჭკვიანი ბიჭია და მნიშვნელოვანი ვინმე გახდება.
ხო, სად ვიყავით… კლაიდი ერთადერთია, ვინც რეიჩელის ფუტურისტულ სამყაროს აგდებით არ ეკიდება. არა, მისი არ სჯერა, მაგრამ ძალიან სურს რომ სჯეროდეს. მონუსხულია მისი სიგიჟით, ალბათ ამ უმწეო გოგოს მფარველობით უზრუნველ ცხოვრებას აზრს სძენს.
ნებისმიერ ნაწარმოებში, რომელიც ჩაკეტილ საზოგადოებასა და მის სულისშემხუთავ კანონებს ეხება აუცილებელია ერთი მეამბოხე პროტაგონისტი, მისი თანამოაზრე კომპანიონი და ერთიც სისტემის მონა. ეს უკანასკნელი ფილმში რეიჩელის ძმა- მისტერ უილია. უდაოდ საინტერესო პერსონაჟია, როგორც ყველა სისტემის მონა, რომელშიც საღი აზრი ეტაპობრივად იბადება.
რეიჩელს გულისთქმა იმაზე შორს წაიყვანს , ვიდრე გეგმავდა… და მერე სიყვარულს კიდევ უფრო შორს გაყვება.
ფილმის სიუჟეტზე მეტს აღარ გავამხელ.
რებეკა თომასზე ბევრი არაფერი ვიცი მეთქი. ის ვიცი მხოლოდ, რომ თავადაც მორმონების ოჯახში გაიზარდა. ეჭვი არ მეპარება ამ “სექტანტური” წლების გამოძახილს კიდევ მრავლად ვიპოვით მის მომდევნო ფილმებში. ის უფრო მაკვირვებს, როგორ შეძლო ასეთი იუმორით, სიმსუბუქით, ნაივურობით დაეჩრდილა მნიშვნელოვანი სოციალური პრობლემატიკა. ადამიანური კავშირებისა და მოვლენების მისტიფიკაცია თომასს არაჩვეულებრივად გამოსდის. ფილმს კიდევ უფრო ზღაპრულსა და რომანტიკულს ხდის ერთ-ერთი მთავარი გმირიც – სიმღერა (რომელიც მგონი სამუდამოდ ამჩემდა). იქნებ ფილმი საერთოდაც მუსიკაზეა და იმ გრძნობებზე ადამიანს ცნობიერ თუ არაცნობიერ წიაღში რომ აღუძრავს?! არ ვიცი, თავად განსაჯეთ.
ფილმის ვიზუალი, სამსახიობო ოსტატობა, საინტერესო ისტორია… 2012 წლის უკეთესი ამერიკული პროდუქტი არ მახსენდება. ვფიქრობ გულგრილს არავის დატოვებს.
ვნებიან ამოკივლებას რომ ჰგავს.
ბინძურია, ბნელი და არაადამიანურად გულწრფელი. შემაძრწუნებლად სევდიანი და რომანტიკული. არასწორია, ულაზათო, არაფხიზელი. ბევრი ჰაერი სჭირდება რომ მოინელო. ლირიკული, ნაზი და უხამსი რომაა ერთდროულად. პატარა დოზებით რომ იწყებ და მერე … “შეჯდები”.
მეგობრებო, მოდით ვისაუბროთ Placebo-ზე, უფრო სწორად ადამიანზე , რომელმაც ეს ჯგუფი გვაჩუქა.
ბელგიელ-შოტლანდიელ-იტალიელ-ფრანგია. წლების განმავლობაში ჩემში ამბივალენტურ გრძნობებს იწვევდა, ვერ გამეგო მიყვარდა თუ მეზიზღებოდა. ,,I believe very strongly that when it comes to desire, when it comes to attraction, that things are never black and white, things are very much shades of grey (B. Molko)”. სწორედაც რომ ნაცრისფერი იყო ჩემი განცდა მის მიმართ. ახალგაზრდა ბრაიან მოლკო (ზოგჯერ) კაბაში, სახეზე მაკიაჟით, მანერული საუბრით… უცნობ მამაკაცთან ჩახვეული, გამომწვევი, ვულგარული, სექსზე და ნარკოტიკებზე ხმაურიან ნონსენსს რომ მღერის და “ინგლისში სისხლისა და სპერმის კვალს ტოვებს (მისივე სიტყვების ციტირება)”, სასმელით გაჟღენთილი კინაღამ მანქანას რომ უვარდება და შემდეგ გადამრჩენლისთვის (მუსიკალური ტექნიკოსის) Commercial For Levi-ს წერს… “please don’t die ..please don’s die ..” მიმართავს საკუთარ თავს მესამე პირში.
…და მეორე მოლკო- ინტელექტუალი, პოეტური, გულშიჩამწვდომი მუსიკის ავტორი, სიყვარულზე, ურთიერთობებზე, შეცდომებზე, ტკივილზე, სოციუმზე მოსაუბრე, გულჩახვეული და მგრძნობიარე.
მოლკომ 90’იანების ბოლოსა და 2000იანების დასაწყისში ალტერნატიულ სცენას ვირუსივით მოსდო სექსუალური როკვარსკვლავის ანდროგენული, ცოტა ფრიკული იმიჯი. ინსტინქტების გათავისუფლების მოსურნე ფილოსოფოსად არ ასაღებდა თავს, პუბლიკის ნერვებზე თამაშით ერთობოდა. პირველი ოთხი ალბომი (Placebo, Without You I’m Nothing, Black Market Music,Sleeping With Ghosts) თემატურად მიყვება მის, ე.წ. “ნენსი ბოის” ყოფას. ამ პერიოდშიც იქმნება ისეთი ტრეკები, მერე რომ სულ
რჩება, სულ აქტუალურია (მოლკო კი ამბობს რა უნდა მომცენ რომ ისევ ვიმღერო ის კაიფში დაწერილი ნონსესიო, მაგრამ მაინც).
2006 წელს ნენსი ბოის გარდაცვალების ამბავი გვამცნეს და ღვთის საჩუქარი Meds მოგვივლინეს. Placebo ამ ალბომმა შემაყვარა. “Space Monkey”, “Follow cops back home”, “Blind’, “Pierrot the clown”, “Song To say goodbye”, ამავე პერიოდის “Twenty Years“… ესაა pure placebo, ღვთიურო ნექტარი, მათ ფონზე ყველა მოქმედება გამართლებულია, ყველაფერი ცოცხლდება, გრძნობების ზღვაში იძირები. “აუთსაიდერებისგან აუთსაიდერებს” , მოლკო ასე ბრენდავს თავის მუსიკას და სრულიად მართალია.
ამ ვნებათაღელვის ფონზე მამა ხდება…
Battle for the Sun-ის კამპანიის დროს მოლკო ის მოლკო აღარაა, პატარა კაცი ეშმაკუნა თვალებით და ორაზროვანი ხუმრობებით. მოლკო დამცხრალია, მოლკო მამაა… კამბოჯაში ადამიანებით ვაჭრობას აპროტესტებს (ანგკორ-ვატის ნახევრად აკუსტიკური კონცერტი ჯგუფის ისტორიაში ერთ-ერთი საუკეთესო გამოვიდა) და იაპონიაში მოულოდნელ მუსიკალურ სესიას პაწია არტკაფეში აწყობს. ალბომი გარდამავალი ნაბიჯივითაა, სანამ მოლკო გაიხსნება, სანამ პატარა ადამიანურ ამბებს მოგვიყვება, სანამ მოლკო შემიყვარდება.
მრავალწლიანი ბოჰემური ყოფის შემდეგ ჯერ ნარკოტიკები მიატოვა, მერე პოზიორობას შეეშვა და მრავალჭირგამოვლილ პოეტად იქცა. ჟურნალისტებთანაც კი გულწრფელად აღიარა “ახალგაზრდა რომ ასეთი პოპულარული ხდები, ეს არაადამინურად კვებავს ეგოსო”…
ჩემს გაორებას საბოლოოდ მაშინ დაესვა წერტილი, როდესაც 2013 წლის სექტემბერში სამყაროს Loud Like Love მოევლინა, Placebo-ს ყველაზე ორგანული, დაღვინებული და ემოციური ალბომი. ამდენი წლის განმავლობაში პირველად მოვუსმინე ნამდვილ მოლკოს. მასში გადმოცემული ზოგიერთი ამბავი იმდენად გულწრფელი და ნაცნობია, რომ ცოტა უხერხულობის განცდასაც კი მიქმნის. მისი პიროვნებით არასოდეს დავინტერესებულვარ, მუსიკაზე ვიყავი ჯვარდაწერილი…ამ ჩანაწერმა კი ყველაფერი შეცვალა. მე მოლკო გავიცანი, მომეწონა მისი აზრები, გავიზიარე მისი განცდები და ყველა დროის უსაყვარლესი მუსიკოსების ხუთეულში ზედა პოზიციაზე ავაცოცე. რომელი ერთი გაგიზიაროთ?! იქნებ თანამედროვე სამყაროში სოციალური კავშირების გაბუნდუვნების ამბავი Too many Friends , “My computer thinks I’m gay, What’s the difference anyway,When all the people do all day, Is stare into a phone..”, ან იქნებ ქარწაღებული გრძნობების ამბავი Bosco გირჩევნიათ? “I was so delicate when we began, so tender when I spoke your name, But now I’m nothing but a partisan to my compulsion and my shame..” , ალბათ მაინც სჯობს მიტაცემულ ვნებაზე ვისაუბროთ “Want you so bad I can taste it, but you’re nowhere to be found. I’ll take a drug to replace it, or put me in the ground..”
‘ალბომი დაკარგულსა და დასრულებულზე- რომანტიკის აპოთეოზი. მოლკო არტისტია, მე ასეთ არტისტებს ყველაფერს ვპატიობ და ვიყვარებ. რაც თავი მახსოვს, Placebo-ც მახსოვს, წელს 20 წელი შეუსრულდათ. ჯერ ძალიან მაშინებდა , მერე მიზიდავდა და ბოლოს ჩემი გახდა.
“If Placebo was a drug, they would no doubt be pure heroin – dangerous, mysterious and totally addictive.” – ბრაიან მოლკო
ჯია კოპოლა კოპოლების კლანის კიდევ ერთი ნიჭიერი წარმომადგენელია, “პალო ალტო” (ჯეიმს ფრანკოს ავტობიოგრაფიული მოთხრობების ეკრანიზაცია) კი მისი პირველი საავტორო ფილმი. ზოგადად მიყვარს დებიუტები (ქალები კინოში ხომ სულ მთლად გადასარევია). პირველ ნაწარმოებს ყოველთვის ფრთხილად ვეკიდები, ეს ხომ გულისნადების პირველი გასაჯაროებაა, ავტორის პირველი გაშიშვლება. ჯიას ესთეტიკით რომ მოვინუსხოთ გონის დაძაბვა ნამდვილად არაა საჭირო.სწორი კადრებით, ფერთა პალიტრით, დრამატულობით, მუსიკალური დატვირთვითა და მელანქოლიური აურით სოფია კოპოლას დებიუტიც კი გამახსენა (“The Virgin Suicides” 1999). ჯია სოფიას მსგავსად ამერიკელი ახალგაზრდების ეგზისტენციალურ კრიზისს ეხება და ოცნების ქვეყნის თავისუფალი მოქალაქეების ყოველდღიურ ყოფას აღწერს.
პალო ალტოში ჩვეულებრივი ახალგაზრდები, ჩვეულებრივ შეცდომებს უშვებენ, 
ჩვეულებრივად იყვარებენ და ტყუვდებიან. ახალგაზრდები ორიენტირის გარეშე, ახალგაზრდები სიგიჟის ზღვარზე, ახალგაზრდები უსიცოცხლო გულებითა და სიტყვებით, ახალგაზრდების ნაგავსაყრელი…
არ გამიკვირდება, მაყურებელმა მოიწყინოს და გაიფიქროს- “არაფერზეა ეს ფილმი”. თვითგამანადგურებელი, აპათიური ბავშვების დიალოგები დიდი ვერაფერი სანახაობა იქნებოდა , რომ არა გამომსახველობითი საშუალებები, რომელთა დახმარებითად ჯია ზუსტად ახერხებს მარტოობითა და გაუგებრობით დამძიმებული გმირების განწყობის გადმოცემას . ჯია ფილმის სიუჟეტურ ხაზს კულმინაციის მიღწევისთანავე წყვეტს და ფილმი ჰაერში გამოკიდული რჩება, თუმცა ეს სიცარიელის გრძნობას არ ტოვებს, სათქმელი ნათქვამია.
პალო ალტო მშვენიერი არტ ფილმია, ნისლისფერი და მსუბუქი. მის ნახვას ვურჩევდი ისეთ მაყურებლებს, კმაყოფილების მწვერვალამდე მისაღწევი გზა რომ მწვერვალს ურჩევნიათ (whatever that means).
“აბსურდისტანი” ერთი “მუსიკალური მანიაკის” (როგორც ბასა უწოდებს თავს ) დღიურია; 
ესსეების კრებულს ვერ დავარქმევდი ზედმეტი სუბიექტურობისა და პრივატულობის გამო. ბასა გვიყვება საყვარელ როკ ჯგუფებზე, მუსიკალურ და არამუსიკალურ “ქუესთებზე” . მიუხედავად იმისა, რომ წიგნი მელომანზეა, მელომანებისთვის აუცილებელ საკითხავს არ წარმოადგენს. კითხვის პროცესში მხოლოდ სამი რამ შეიძლება იგრძნოთ:
ბასა თავს “საბჭოთა მელომანს” უწოდებს და გამწარებული ცდილობს სიტყვათა ეს შეთანხმება ეპოქალურ მოვლენად აქციოს; ცნებად, რომელიც ახსნის ყველაფერს, I mean ყველაფერს- საბჭოთა მელომანი მუსიკის საძებარზე, საბჭოთა მელომანის მუსიკალური მენიუ, საბჭოთა მელომანის ყოფითი ოცნებები… საერთოდაც უყვარს ამ კაცს მოვლენების დაშტამპვა და რა ქნას. საკუთარ “მუსიკალური მანიაკობასაც” ზედმეტად დიდ მნიშვნელობას ანიჭებს (ალბათ იმიტომ, რომ ერთი ორ ჩემნაირს არ იცნობს). იმდენად ცდილობს არც ერთი ბანალური აზრი არ დასცდეს, რომ ბანალური ხდება; რამდენადაც ცდილობს იყოს გულწრფელი, იმდენად აყალბებს თხრობას. და საერთოდაც ისეთი შთაბეჭდილება იქმნება, რომ მწერალმა დღიურიდან ფურცლები ამოხია და წიგნად გამოსცა; მსჯელობა ხშირად ირღვევა იდეურად შეუსაბამო მონაკვეთებით, თავგზას რომ გიბნევს და ტექსტს ცოტა არაადეკვატურს ხდის. ცოტა გამაღიზიანებელია მწერლის კატეგორიულობა, თუმცა “უგემოვნო” (ცნება პირობითია, მაგრამ არა ბასათვის) მუსიკასა და მის მსმენელებზე ბავშვურად გაბუსხული ბასას სახეს რომ წარმოვიდგენ, ცოტა მეცინება კიდეც.
წიგნის მთავარი ღირსება ალბათ მაინც მწერლის წრფელი ემოციით აღწერილი ავტობიოგრაფიული ჩანახატებია, მეგობრებზე, ევროპულ ვოიაჟებსა და კურიოზებზე. ყველაზე მეტად იმ ეპიზოდზე ვიხალისე, როცა ყვება როგორ “იკისრა” ტომ იორკმა მისი სასმელი. და საერთოდ თავი, რომელიც Radiohead-ს მიუძღვნა ღიმილის მომგვრელია. საუკეთესო სიმღერების არჩევანში ვერ დავეთანხმებოდი, მაგრამ მაინც…
ვფიქრობ წიგნი არც არამელომანებს უნდა ვურჩიოთ, ისინი მუსიკალურ ელეთ-მელეთს ნაკლებად მიაქცევენ ყურადღებას და ნაწარმოებს სოციალურ-პოლიტიკურ ქვაკუთხედში მოაქცევენ. “აბსურდისტანი” მათთვისაა, ვინც მელომანობის გზაზე ფეხს იდგამს და ჩვენნაირი “მანიაკების” რიგებში მოხვედრა სურს, ვისთვისას მუსიკის წიაღში არსებობა ფიზიოლოგიურ მოთხოვნილებად ჯერ არ ქცეულა.
რაც შეეხება ავტორს… შეიძლება ითქვას, რომ ამ ნაწარმოებით ავტორი კარგად იკითხება. ის არ ცდილობს საკუთარი პიროვნების გაბუნდოვნებას, პირიქით ეგოცენტრული სიალალე ურჩევნია. თინეიჯერული აქცენტები საკითხავს სიმსუბუქეს მატებს და ავტორზე გარკვეულ წარმოდგენას გვიქმნის. ვიქნები თამამი და ვიტყვი, რომ მე წავიკითხე “აბსურდისტანი”, მაშასადამე მე გავიცანი ბასა ჯანიკაშვილი.
… ჩავიკითხე ბოლო გვერდიც. აიპოდი ავიღე Radiohead-ის ალბომები ჩამოვშალე, ბასას საყვარელ The Bends-ზე შევჩერდი და Fake Plastic Trees ჩავრთე; საშინლად მოუხდა ჩამავალი მზის ფონზე ქუჩაში ხეტიალის სცენას.
“A dive bar is an informal bar or pub. Such bars are sometimes referred to as neighborhood bars, where local residents gather to drink and socialize. ” -Wikipedia.
ბოლო წლებია სიტყვა “ბარი” მთვრალ ბიძებსა და ძვირადღირებულ სასმელებთან კიარა ახალგაზრული თავშეყრის ადგილებთან ასოცირდება, ეს კი სულ მომრავლებული დაივ ბარების ბრალია. არასოდეს მოხვედრილხართ დაივ ბარში? მაშინ თქვენ უნდა იცოდეთ, რომ:
ასარჩევი ბევრია “კანუდოს”, “არსად”,”მაკულატურა:, “ფლეშბეკი”,”აურა”,”დაივ ბარ” , “ლაბორატორიუმი” და კიდევ ვინ იცის რა , თუმცა მე მხოლოდ რამდენიმე სექტის წევრი ვყოფილვარ.
ოდესღაც ჰიპურ, რეგი, ჩილაუთ, აღმოსავლურ კანუდოსს ვსტუმრობდით. მერე კანუდოსი ზედმეტად “მიღმიერში გამსვლელი” ხალხით გადატვირთული გვეჩვენა და “ჰარდკორზე” გადავედით.
-დღეს საღამოს სად მივდივართ?
-“არსად”- მპასუხობდნენ მეგობრები.
ამ მწველ ზაფხულში “არსადის” ჯურღმულები ( ჰაერს რომ არ ატარებს) ნამდვილად აღარ გვაწყობდა. მალე ახალი, ცოტა ფსიქოდელიური სექტის წევრები გავხდებით.. რიგში დგას “მაკულატურა”.
ნაბახუსევზე გაღვიძების სამი წესი: 1. მოძებნე თვალები 2.დაიფარე ხელები და ნელა გაახილე 3.რამდენიმე წუთი არ გაინძრე. სამი წესი, რომელიც არასოდეს მახსოვს როცა საჭიროა.ყველაფერი შეზანზარდა, დადამბლავებული სხეული ავწიე, მაგრამ არ ადგა. გუშინ აქ წვეულება იყო. სოფის სახლში წვეულების მოწყობა ყოველთვის კარგი იდეაა. ვსვამთ, ვცეკვავთ, ვკამათობთ, ერთმანეთს ვებღლარძუნებით, ერთმანეთზე ვარწყევთ. როგორც წესი ბევრნი ვართ. სოფისთან ყველას გვიყვარს ერთმანეთი. ისე კი არც არავის ვიცნობ. არც სოფი იცნობს მგონი. ისინი უბრალოდ მოდიან, ეწევიან, იყნოსავენ, ერთმანეთს კერავენ, სვრიან, ასველებენ და მიდიან. თუ ქუჩაში შემთხვევით მეცნობა ვინმეს მაისური, ვარცხნილობა, პირსინგი, კეტები, ხმა, ჩემში error mode აქტიურდება და ვითესები.
ტახტზე სამს გვეძინა. ფეხები ვიღაც არაადამიანურად გამხდარ ტიპს ავაცალე მხრიდან და უფეხსაცმლოდ გავბარბაცდი ფანჯრისკენ. მზე აგურისფრად ბრდღვიალებს ჰორიზონტზე, არომატული ჰაერი უბერავს… ჩემს თმას სიგარეტისა და სასმელის გულისამრევი სუნი ასდის. სხეული დამუნჯებულია, თვალები მიფეთქავს.
ყველაზე უსიამოვნო პროცესი ჩემი ნივთების ძებნაა. როცა დიარეისფერ კეტს ვიღაცას ვაცლი იღლიიდან, ეღვიძება და აქედან უჩუმრად დახვევა შეუძლებელი ხდება. არადა როგორ მძულს ეს დილით გაღვიძებული shame whore სახეები და shame walk-ები და shame სიჩუმეები, უკალაპოტო გართობის მახინჯი ანარეკლი უცნობი სუბსტანციით გაზეთილ სარკეში! სჯობს მეხსიერებაში მუსიკაზე ტლანქად მოქანავე სხეულები და სიცილისგან აწითლებული სიფათები შევინახო.
სოფის მოძებნა მეზარება, ამიტომ გამოუმშვიდობებლად წავალ. სოფი იმ წუთიდან მიყვარს, როცა პირველად დავინახე მეგობრების მეგობრის მეგობრებთან ერთად. ისეთია, აი, ერთხელ რომ ჩახედავ თვალებში და არასოდეს მოგინდება დაშორება. მგონი შიგნიდან ძალიან დიდია, სამყაროს იტევს. მასზე ბევრი არაფერი ვიცი და არც მითხრათ. უბრალოდ ვიგრძენი როგორია, ჩემნაირია, თუ ყველაფერია რაც მინდა ვიყო, თუ ყველაფერია რაც მაფრთხობს და რასაც გავურბივარ!
ერთი მაგიური ოთახი აქვს წიგნებით გამოტენილი. ყველაფერს კითხულობს, მაგრამ უფრო იმას , რაც კარგია. ოთახის კედლები სავსეა ფერადი ჩანახატებით და რეპროდუქციებით , არტ ჰაუსული ფილმების, ფსიქოდელიური როკალბომების და გრანჟ კუმირების პოსტერებით. კედლები “სქრეფ ბუქივითაა” ამოვსებული მოგონებების პატარა ნაგლეჯებით. ოთახ-დღიურში ისეთი სისავსეა, რომ მარტოობისა და სიცარიელის საოცარ განცდას იწვევს. სევდიანი ღიმილივითაა. თავისუფლად შეიძლება ეს ოთახი ჩემი ყოფილიყო.
სოფი კარს აღებს და სახლის “დასათრეშად” გვიშვებს, რომ საფიქრალს მოწყდეს. სვამს, ეწევა, იცინის. მასში სიბნელეა. ლამაზი , კრიალა თვალები ჩვენთვის მოუპყრია და თრობის ეპიკურ ისტორიას ყვება, ისტერიულად ქაჩავს სიგარეტს. ისე მაცინებს ცრემლები მცვივა და ნესტოები მისველდება,მისი წყვდიადები კი ისევ იქაა. სოფისთვის მეგობრის მეგობარი ვარ, ზოგ სტუმართან ახლობლობის ბევრად გრძელი სპირალი აკავშირებს, ჩვენ მისი ნაწილი ვართ. ნეტა რას ფიქრობს სოფი ჩემზე? მე ასე მიყვარს! ის “მეა” ბევრ “სხვას” შორის.
არ დავემშვიდობე სოფის… ალბათ ვინმესთან ერთად იყოფს საძინებელს ან სადმე კუნჭულშია მოცუცქნული და გულში თავს (სულ ტყუილად) პირდება, რომ კაი ხანს აღარ დალევს. კარი ნელა გავიხურე. სახლში მივალ და სამი საათი არ გამოვალ აბაზანიდან რომ წუხანდელი ღამე ჩამოვირეცხო. ტაქსის ფული არ მაქვს, გუშინდელ გართობაში დიდი წვლილი შემიტანია. Fuck!
2000იანი წლების დასაწყისში, როცა შეკითხვა -“რას უსმენ?” არსებითი მნიშვნელობის იყო, კურტ კობეინი ჩემი კუმირი გახდა. აწ უკვე გარდაცვლილი და მარადიული. არც ჰარმონიული ეთქმოდა, არც ლამაზი , თუმცა Nirvana მეც იმიტომ მიყვარდა , რატომაც სხვა მრავალს. როცა “გაბრაზებულ” ასაკში ხარ ასეთი არეული, მოჩხუბარი, სევდიანი და გულწრფელი მუსიკა პირდაპირ მისწრებაა, თანაც სხვა რომ არაფერი, კურტი ისეთი საყვარელი, ბავშვური და მგრძნობიარე ტიპი იყო მმმ( თვითმკვლელობა რაღაც რომანტიკულ ელფერსაც კი ანიჭებდა მის პიროვნებას). Peace Times-ის ერთ ნომერში მგონი ნიკო ნერგაძე წერდა რაღაც ამის მსგავსს: Mtv-ზე unplugged კონცერტი გადიოდა და სევდიანი თვალებით მღეროდა კურტი “ma girl, maa girl” … თან ყველაზე მაგარი ჯემპრი ეცვაო. გამეცინა რომ წავიკითხე, მართლა ყველაზე მაგარი იყო ის ჯემპრი და ძალიან უხდებოდა.
მახსოვს დეიდაშვილმა უფროსი ასაკის ნათესავისგან ითხოვა ნირვანას კასეტა და როგორ გვიკვირდა რომ “დიდებსაც” უყვარდათ. მერე ჩემი მასწავლებლის ისტორიები ქალიშვილზე კურტის მემორიალთან რომ მიფრინავდა ხოლმე დაქალებთან ერთად პეტერბურგში სატირლად და 2 მეტრი 2 მეტრზე პლაკატები რომ ჰქონდა ოთახში… მარიზა მასმა დიდი სიკეთე გამიკეთა მაშინ ნირვანას ალბომები მომიტანა გადასაწერად.
მერე ნირვანომანიამ გაიარა და როკ მუსიკის ისტორიის ერთ-ერთ უსაყვარლეს ეპიზოდად დარჩა ჩემს მუსიკალურ არქივში.
მერე გავიზარდე და მივხვდი, რომ ნირვანა მხოლოდ კურტი არ ყოფილა. იყო იქ კიდევ ერთი განსაკუთრებული ბიჭი (მაშინ ბიჭი). და საერთოდაც ამ პოსტის წერა მე დეივ გროულსა და მის ბენდზე Foo Fighters წამოვიწყე. 2005ში მაესტროზე best of you-s კლიპი ვნახე და მეთქი ეს ტიპი მეცნობა. მოგვიანებით ალბომებსაც გავეცანი და თურმე ნირვანას დრამერისგან მშვენიერი კომპოზიტორი და გიტარისტი შედგა. როგორც არ უნდა ლანძღოს კორტნი ლავმა ვერაფერს გააწყობს, (კურტ კობეინის შეშლილი ცოლი, ვინც არ იცის) დეივ გროული ერთ-ერთი ყველაზე ადამიანური, პოზიტიური და ბუნჩულა როკ ვარსკვლავია. თუ ქუჩაში შეგხვდათ და მიესალმეთ დაცვას არ გამოიხმობს, გადაგეხვევათ და შეიძლება დასალევად პაბში შემოგყვეთ. ათას მუსიკალურ პროექტშია ჩართული; ბოლო დროს რეჟისორადაც მოგვევლინა და ერთ გამორჩეულ ჩამწერ სტუდიას ფილმი მიუძღვნა -Sound City, კაი რამეა, ცდილობს ეს კაცი როკ’ნ’როლის “დუხი” შემოინახოს.
Foo fighers არის ჯგუფი-დრაივი, ჟანრობრივად მიაკუთვნებენ პოსტ-გრანჟს და ალტერნატიულ როკს. მე კი ძველ ჩანაწერებს უფრო პანკს ვამგვანებ. ჰიტებად მიიჩნევა ისეთი ხმაურიანი ტრეკები , როგორიცაა : Best of you, Everlong, The Pretender, All my life და სხვა. მე ცოტასხვანაირი foo fighters მომწონს.
მათი დისკოგრაფია შეიძლება გაიყოს ორ ნაწილად, პირველი სამი ალბომი აბსულუტურად სხვა ჟღერადობისაა, ფირზეა ჩაწერილი. განსხვავდება ვოკალურადაც, singing NOT yelling ასე ვთქვათ. პირველი ორი ალბომი თითქოს ჭიდილია პანკს, გრანჟს და ალტერნატიულ მუსიკას შორის, მესამე ალბომი (There is nothing to lose, ჩემი საყვარელი ალბომი) სავსეა მელოდიურად დახვეწილი ტრეკებით, ამის მერე კი იწყება სხვე ერა. ბენდი პოულობს თავის საუნდს, ესაა სიძლიერე, ნაკლები სენტიმენტები მეტი დრაივი- ამერიკული ალტერნატივის ჟღერადობა. ჩანაწერებიც სუფთაა და ტექნიკურად დახვეწილი (რაც თავის “პეწს” აკარგვინებს თითქოს ძველებს). ბოლო ალბომებში იმატა ასევე აკუსტიკურმა სიმღერებმა, რაც მახარებს.
(გავყვეთ ალბომებს)
1. Foo Fighters (1995)სადებიუტო ალბომიდან განსაკუთრებით გამოვარჩევდი ტრეკებს: Big Me / X-Static / Exhausted
2. The Colour and the Shape (1997)კეთილი ალბომებიდან პირველი. რჩეული ტრეკებია: Doll / Hey, Johnny Park / Up In arms/ My hero/ February Stars / Walking After You
ულამაზესი და უსევდიანესი სიმღერა:
3. There Is Nothing Left to Lose (1999)კეთილი ალბომებიდან მეორე. რჩეული ტრეკებია: Learn to fly/ Generator/ Aurora / Ain’t It the life/ M.I.A./ Next Year
რჩეული ტრეკები: Tired of you/ Halo/ Lonely as you
ამ სიმღერაში მგონი ჯგუფისთვის უჩვეულო სექსულური დაძაბულობა იგრძნობა და აბა თქვენ შეაფასეთ!
Halo-ს მისამღერს აქვს მაგიური ძალა შეგასხას ფრთები და ცაში აგაგდოს (foo fighters style რა თქმა უნდა).
5. In your Honor (2005)ალბომი შედგება ორი დისკისგან, მე აკუსტიკურ დისკზე მინდა ყურადღება გავამახვილო.
რჩეული ტრეკებია: What if I do?/ Another Round/ Friend of a Friend/ Over and Out/ Virginia Moon (feat Norah Jones)
6. Echoes, Silence, Patience & Grace (2007)რჩეული ტრეკებია: Stranger things have happened/ Summer’s End/ Statues/ Long Road To ruin
Statues… 2:03 წთზე სამყარო რამდენიმე წამით უკეთესი ხდება.
7. Wasting Light (2011)ბოლო ალბომშია უკვე ძნელი ხდება იმ, “ჩემი”, “სხვა” foo fighters-ის პოვნა. ესეც ენერგიულზე ენერგიული რჩეული ტრეკები: Dear Rosemary/ Arlandria/ Back& Forth/ I should have known/ Walk
აღნიშვნის ღირსია უალბომო სიმღერები, როგორიცაა:
Wheels/ Word Forward / Marigold/ Skin and Bones
ასე გამოვიდა, ჩემი ბავშვობის “მეგობარი” მისმა მეგობარმა ჩაანაცვა. ეს სიმღერა კი დეივმა კურტზე დაწერა მაშინ, ნირვანას დროს… სევდიანია რომ დაფიქრდე.
თუკი ოდესმე თქვენც შეგყვარებიათ უცხო ქვეყნის უცხო ქალაქი, ალბათ დამეთანხმებით, რომ ეს გრძნობა, ნოსტალგიური ფანტომი, არასოდეს გტოვებთ. ზმანებასავით გახსენდებათ ის ქუჩები, ბულვარები, მოედნები, არქიტექტურა,სუნი, ფერები, მზეები, ბაღები, ის ვარსკვლავები, კაფეები, ხალხის იერი, რიგები, მოლოდინები, შფოთვები … ის , ვინც მაშინ იყავით. ყველა ვატარებთ გულით იმ ქალაქს , რომელსაც დავშორდით.
მათთვის, ვისაც ჩემსავით უყვარს ცოცხლად შემორჩენილი ისტორია, ქალაქების ძველ უბნებში მუსიკის ფონზე ხეტიალი და დაკარგვა ერთ-ერთი უდიდესი სიამოვნებაა ამქვეყნად. ღრმად ვარ დარწმუნებული, რომ სწორედ ხეტიალისას უმიჯნურდებიან კინემატოგრაფისტები უცხო ქალაქებს. არსებობს ფილმები განურჩევლად კრიტიკოსების აზრისა მათს მხატვრულ ღირებულებაზე, რომლებიც საქმეს გიიოლებს და შენთვის უცნობ ქალაქებს უნახავად გაყვარებს.
რამდენიმე ფილმი, რომელიც გამახსენდა : (ჩამონათვალში არ მოვახვედრე ვუდი ალენის პოპულარული სერია ევროპულ ქალაქებზე: “შუაღამე პარიზში”, “სიყვარულით რომს” და “ვიკი კრისტინა ბარსელონა”.)
1. ნეაპოლი და კუნძული ისკია , იტალია ( And While We Were Here , 2012, აშშ)
ფილმი ქალზე და პატარა ქალაქში ნაპოვნ პატარა ვნებაზე.
2. გენუა, იტალია (Genova , 2008, დიდი ბრიტანეთი)
ფილმი ტრავმაზე და ახალ ქალაქში ახალი სიცოცხლის ძებნაზე.
3. პალერმო, იტალია (Palermo Shooting, 2008, გერმანია)
ფილმი დასასრულზე, ჭეშმარიტებაზე, გაქცევასა და დევნაზე.
4. ბრუგე, ბელგია ( In Bruges, 2008, დიდი ბრიტანეთი)
ფილმი მკვლელებზე, არჩევანზე, სილამაზესა და ზღაპარზე.
5. რომი , იტალია (Angels and Demons, 2009, აშშ)
ფილმი ლაბირინთსა და მის მისტიკურ სიმბოლიკაზე.
ალბათ კიდევ მრავალი ფილმია ამ სიაში მოხსენიების ღირსი; შეიძლება მეხსიერება მღალატობს ან მათი ნახვის ბედნერება ჯერ წინ მაქვს. ასეა თუ ისე , მადლობა ადამიანებს , რომლებიც გვაყვარებენ ადგილებს, რომლებიც არ გვინახავს, მაგრამ ვიგრძენით.
Melancholy Art Hill 