Moumoku No

Chapter 2

წვეულება …პანკი…სასმელი….გაბრუებული სახეები….
-რა გჭირს ლეა ?
-ახლა მეკითხები?
-ვერ გავიგე!
-საქმეც მაგაშია!
***
ქუჩაში მარტო მიდის. ტრასის ნაპირებს ლამპიონების ნათელი სერავს , მაგრამ ლეამდე ვერ აღწევს. მასში მუსიკა იღვრება , ჩემში მუსიკა იღვრება…
-არ გჯერა არა ჩემი?-ეკითხება საკუთარ თავს. ( Voxis-Shattered)
-აი ნახავ….- ადგილს წყდება გარბის, სახლები, ნამიანი ტრასა, ლამპიონები, ხეები ჰაერისფერი ხდება. პირველივე სახლთან მიირბენს , აგურისფერ ხავსიან კედლებს ხელით შეეხება , მერე კი კარს შეაღებს ,ჯერ ცალი თვალით შემდეგ კი მთელი სხეულით შეიპარება შიგ. ბნელ დერეფანს მიუყვება (Voxis-95)როგორც იქნა….ვრცელი ოთახი, სავსე ძველი წიგნებით, ფირფიტებით , ათასი წვრილმანით…თვალები გაუფართოვდა. მოუნდა აქ დარჩენილიყო ,  რატომაც არა . I Belong Here ალბათ გიგრძვნიათ არა?

არ უნდა შემოსულიყო, არც იმ წვეულებაზე წასულიყო, არც ელისთან უნდა ელაპარაკა, არც კოლეჯიდან უნდა გამოსულიყო, არც ფუნჯები უნდა გადაეყა, არც …..არ უნდა დაბადებულიყო. (Voxis-The last) ხმაური, ხმაური, ხმაური ,ხმაური…..მოვიდნენ!
-ვინ არის აქ ?-მოისმა ერთი ადამიანის ხმა და ორის ნაბიჯები!
-იცით მე…-რა თქვას, პოლიცია  თუ საგიჟეთი , დღეს რომელი ემუქრება?
-მე….-ნეტა ამ უცნაურ სახლში მართლა ეს გოგო ცხოვრობს, არა არ ცხოვრობს , მეორე ვინააა….ვერ ხედავს დერეფანში ჯერ კიდევ ბნელა.
-მაპატიეთ , მგონი სახლი შემეშალა.
-შან დამშვიდდი, მე გამოვაქვეყნე განცხადება….მინდა დაისვენო…ამის თაობაზეა .-ლეა გაშტერდა  რა მშვენიერი ხმაა…..
-კი ასეა….-ოთახში ახალგაზრდა კაცი შემოვიდა, თვალებს მოთეთრო თმა უფარავდა, ანემიით დატანჯულ ადამიანს ჰგავდა, გამხდარი მხრები მოხრილი, სიარულისას აკლდა თავდაჯერებულობა, თითქოს სადაცაა წაიქცევაო. “ნამდვილად მისი სახლია” ახლა უკვე ამოისუნთქა ლეამ.
-მე ნაო ვარ. შეგიძლია შენობით მომმართო. თქვენი სახელი კვლავ არ გითქვამთ- კაცი არ უყურებდა ურეაქციო სახე და ხმა ჰქონდა.
-მე ლეა..- თქვა და სანის გადახედა.
-სანი შეგიძლია წახვიდე, ერთი თვით დაისვენე, ლეა ჩემთან დარჩება და დამეხმარება.
-ეს როგორ ? აქამდე რატომ არ მითხარი, არც იცნობ , იქნებ ვინაა, როგორ ენდობი.
-სანი გთხოვ…-კამათი ვერ გაბედა, ლეას გადახედა და გავარდა.
-წავიდა…-აღმოხდა ლეას.-მადლობთ..მაგრამ ახლა უნდა წავიდე.
-არა…ვერ წახვალ აქ უნდა დარჩე.-ხმა არ ჰგონდა ისეთი მკაცრი, როგორც აქამდე. თავი აწია, ლეას კრისტალისფერი თვალები არასოდეს ენახა….როგორ აწამებდა ცნობისმოყვარეობა, როგორ უნდოდა მეტი გაეგო, როგორ უნდოდა უცნაურად გამოკეტილიყო ამ უცნაურ სახლში ამ უცნაურთან ერთად… ყველას სახის დავიწყების ცდუნება იმდენად დიდი იყო ვერ გაძლო.
-კარგი. მაგრამ რა უნდა გავაკეთო?
-უნდა დამეხმარო, არ მახსოვს საითაა ჩემი ოთახი, მოდი აქ…-ლეა დაიბნა, ვერ გაიგო რას გულისხმობდა, ამიტომ მიუახლოვდა, ნაომ ხელი ჩაკიდა.
-ჩემი ოთახის კარს მწვანე სახელური აქვს….-უჩურჩულა ყურში.-  ვერ გაიგო რატომ დასცინოდა ეს კაცი, ამიტომ გადაწყვიტა ალბათ მე არ მესმის რამე.
მისი ოთახი რომ იპოვა .ნაომ ხელი გაუშვა.
-არა ნუ შემოხვალ აქედან მე გავაგნებ გზას…..იმ ოთახში დაიძინე , რომელშიც გინდა. …..და მაინც თუკი ჯერ ვერ მიხვდი…-თავი დახარა- მე ვერ ვხედავ.
მწვანესახელურიანი კარი მიიხურა.
-მოგეჩვენა, სიზმარში ხარ……ვინმე გაგაღვიძებს , ნუ ღელავ…აქ არ დარჩები.-თამაში მიმზიდველი იქნებოდა, რომ არა დამთრგუნავი ფაქტი, ის ბრმაა ის ვერ ხედავს…მას მხოლოდ ესმის და ……..ენდობა.
წიგნებიან ოთახში დარჩა ყურში კი ისევ მუსიკა მოითავსა.
(Nine Inch Nails -The day the world went away(still))

Advertisements

Moumoku No

Chapter 1

ძალა …ყველასთვის  ძალა..მე მაქვს ძალა შენ გაქვს ძალა, მას არ აქვს ძალა…
ქუჩაში ზამთრის წაგაზაფხულო ამინდია და თითქოს (ისმის Archive- Sleep) … მაგრამ მას არ ეღიმება.. მწვანე პალტოს ღილები შეიხსნა …კოპები შეკრა და კიბეზე დაეშვა.  არ უყვარს უაზროდ სიარული ქუჩაში..
ვერგაგებულ ვერდანახულ  ვერწარმოდგენილ ვერგააზრებულ ვერწაკითხულ ვერმოსმენილ  არსებას რა უნდა ქუჩაში…რა? უსვამს კითხვას თავს და ისევ მიირთმევს მუსიკას საუზმის , სადილის და ვახშმის ნაცვლად…დღე და ღამე …კვირა კვირას მისდევს მას კი უკვირს  რითი სუნთქავს რითი არსებობს….ვინაა მის გარშემო ვერ არკვევს…ნეტა ადამიანს შეეძლოს (აი ძალა!!) თავი შეყოს საკუთარ ფიქრებში…ტვინის მატლებს შეახსენოს საკუთარი არსებობა…რატომაა ეს ძნელი??
არსებობს ადამიანი ეს შენს მაგივრად რომ გააკეთოს? გააჩუმოს  “მე” და მოგისმინოს… გაიგოს ის რასაც ეტყვი და არ ეგონოს რომ შენ მეტი თქვი , ვიდრე მან გაიგონა…არ აქვს იმედი შენ გექნებოდა? ამიტომ მიეცა გამუდმებულ არფიქრს…და მუსიკას.  იქნებ რამე მოვიდეს და იგრძნოს , რომ ეს უცნაურია და “შესაბამისად” მისაღები. ლეა..ასე დავუძახოთ ..

***
სხვასაც ტკიოდა იმ ქალაქში .. უკვე 2 წელია თმას სანი ჭრის ..(19 წლის გოგოა ამბიციებით და ცარიელი ჯიბეებით). 2 წელია ვეღარ ხედავს თავის თმას…მსუბუქ თითქმის თეთრ თმას..თუმცა სანის ყოველთვის მშვიდად ეუბნება თმა თვალების გასწვრივ  შეაჭრას და ნიკაპს უნდა სწვდებოდეს… ვერ ხედავს ვერც იმ ოთახს , რომლიდანაც 2 წელია არ გასულა.. ვერც ოდესღაც საყვარელ ნაცრისფერ ფარდებს და ვერც საკუთარ სხეულს ასე რომ ამაყობდა მაშინ… აღარ ახსოვს კრისტალური ნაცრისფერი თვალები, თეთრი სახე….აღარც სხვები..თუმცა სხვა ვინ? სანის ისედაც არასოდეს უყურებდა…აღარც სამყარო ახსოვს… ქალი არ მონატრებია ..არაფერი მონატრებია…სანი ეხმარება…მისთვის მასალები მოაქვს …საჭმელი…მაკრატელი…ტუალეტის ქაღალდი…
თავს ცუდად არ გრძნობს , ამისთვის წესით ბევრი დრო აქვს , მაგრამ არა…..ოთახში სანის არ უშვებენ…იქ მხოლოდ თვითონ არსებობს…იქ ყოველ გოჯს იცნობს..იქ ჩალის მაგიდასთან ჯდება და თავის 13678 სკულპტურულ ნამუშევარს კიდევ ერთს მატებს….
ახლა მეტს შეიგრძნობს ვიდრე ადრე …ახლა მეტად აფასებს შეხებას….თუმცა მარტო თიხას ეხება ასეთი სინაზით …
ის სიჩუმეს უსმენს… მას მუზა არ აქვს თავადაა მუზა… ისეთი არარსებულია მისი არსებობა…თავადაც არ სჯერა ეს… სანი თუ შემოირბენს გადაიკისკისებს ….კიდევ გაიხუმრებს რომ სიბრმავეს იბრალებს ….მას არ გაეღიმება…სანი წავა…
ის არ ფიქრობს…არ გრძნობს…მაგრამ ხშირად უნდა ტირილი….თუმცა ძალა ( აი ძალა!!!) არ აქვს ….
ცდილობს  გაიხსენოს ვინ გამოიგონა ….ასეთი არარსებული არსებობა..
სანი მალულად უყურებს მას კაბინეტში მომუშავეს, მძინარეს ლოგინში , შიშველს აბაზანაში,  ის არ იღიმება…სანის უყვარს…
მისი ხმა, მისი ნაკვთები, თმა , რომელსაც მისი თავიდან მოჭრის შემდეგ არ ყრის წინ ილაგებს და უყურებს…მისი ხელები, სხარტი გრძელი თითები… კრისტალური თვალები, ოდნავ , რომ მოუჩანს თმის მიღმა, უყვარს როვა კუბოკრულ პერანგს აწოდებს, რომ უყუროს როგორ იცმევს….თუმცა ამის  შესახებ ჯერ თავად არ იცის.

მისი სახელია ნაო..

Archive – Goodbye

Gothland ( Random Story)

“What about Joy Division’s music? Is That Beautiful?

Ian : Some of it, yeah, but……some of it’s not meant to be beautiful.” (Control  2007)

იანი მართალია , როგორც ყოველთვის …ყველაფერი არც უნდა იყოს ლამაზი, ჩემს შემთხვევაში კარგად წასაკითხი… და ყველასთვის მოსაწონი…ჩემი ბანალური 2 წლის წინანდელი მოთხრობი არ გაგაკვირვებთ..შეიძლება პირში ჩალაც გამოგევლოთ , როგორც იტყოდა ქრისტი..

****
მზე ჰორიზონტიდან იპარება…უსუსური ცოდვილივით იმალება…ცას უამრავი მანათობელი წერტილი იპყრობს და შავი დედოფალი-მთვარე გამობრძანდება… უკუნეთიდან ამოცურდება და ცის კაბადონს მოიცავს. ეს ისევ გოთლენდია , დაცალებულ სულთა სავანე…ადგილობრივ სასაფლაოზე შავმა სევდიანმა პეპლებმა მოიყარეს თავი…
ასე გვიან ღამით ხეტიალისას რას აღარ გადააწყდები .. მანიაკებს, უცნაურ ბანდებს…შიგადაშიგ უძილობით შეწუხებული ადამიანიც შეიძლება შენიშნოთ. ლეაც დაეშვა დაღმართზე, გაუცხოებული და დაბინდული…საწინააღმდეგო მიმართულებით მომავალი მაღალი მამაკაცი შენიშნა….ალბათ, არც მიაქცევდა ყურადღებას , რომ არა ერთი პარანორმალური მოვლენა. კაცის თვალები წამით მწვანედ აინთო და ჩაქრა… ლეას გული აძგერდა …სვლა განაგრძო …თვალები ისევ აინთო და მერე ნელ-ნელა ცაიბჟუტა. რატომაც არა ,ფოსფორის სათამაშოა…კაცი უარესად მოუახლოვდა…თვალებიც  გამოიკვეთა წყვდიადში …ქალის მზერა შენიშნა, გზას დინჯად გადაუხვია და მისი მიმართულებით წამოვიდა. ლეა შედგა …უკან გაბრუნდეს? ღმეთო ნეტავ დაემართოს რამე….იდეამოკლებული ცხოვრება აბერებს…გაჩერდა…თავისი სუნთქვის ხმაც აღარ ესმოდა . მერე კი ხელები უხეშად ჩაავლეს , გაურკვეველი მიმართულებით წაიყვანეს. უცნაურია, ნეტა ხმა რატომ არ ამოიღო, არც შებრძოლებია უცხოს . არა, ზედმეტად რთულია ეს ცხოვრება…… ზოგჯერ ისე გიჭერს მარწუხებს , რომ ხორცის გავლით ძვლებს ერჭობა, იშვიათად სულსაც ეპოტინება და ბინძური წვეტებით ასისხლიანებს …ყველაფერი სულერთია, სად მიყავხარ ბილიკს, რა მნიშვნელობა აქვს …ბედისწერა კუდიანივით ცოცხზე გადამჯდარი მაინც სულ ტან გდევს და გითვალთვალებს…ამაზრზენი, ღოჯებიანი კუდიანი!  

აი, ვიღაცის მკერდზე თავი უდევს…ვიღაცის მკლავი არ უჭერს ძლიერად…გაქცევა შეიძლება, მაგრამ არ გარბის…გულის ფეთქვა კი საერთოდ არ ესმის. უკუნეთიდან გააღწიეს და პატარა , ოდნავ განათებუ ეზოსმაგვარ ადგილას გაჩერდნენ.

  კაცმა ხელი გაუშვა, სინათლეზე დააყენა, თავად კი უკან დაიხია…თითქოს აკვირდებოდა..   ბოლოს რამდენიმე ნაბიჯი წინ გადმოდგა და სახე სინათლის მწველ სვეტებს შეუშვირა. ფერმკრთალი , რაღაც მკვდრისფერი  სახე…გამჭვირვალე , უფერო კანი. შუბლზე რამდენიმე ძარღვი  აჩნდა . სიცოცხლის არანაირი ნაკვალევი მის მშვენიერ  მწვანე თვალებში.  ლეას შიში დიდი ხნის წინ გადაავიწყდა, მაგრამ ეს ბურუსი ნელ-ნელა გრძნობების უცნაურ სინთეზად იქცა. სიბრალული…საშინელი სიბრალული და ცნობისმოყვარეობა მოეძალა…და მიზიდულობა.
კაცი მიუახლოვდა , თითქოს არც კი სუნთქავდა. უეცრად კისერზე წაავლო ხელი და მთვარეს თვალი შეავლო..თითქოს არც უკვირდა , რომ ქალი მშვიდია, არ იბრძვის, არ ყვირის, არ ტირის. სინათლეზე დიდხანს აკვირდებოდა, მერე მისკენ დაიხარა, ყელზე შეეხო ტუჩებით. ეს ავისმომასწავლებელი ჟრუანტელი  იმპულსებს უღვიძებდა, თითქოს ნატრობდა გაქრობას . მერე წვა იგრძნო ყელზე და უნებურად წამოიკივლა…
-სისხლი ?
ხელი გაუშვეს…კაცმა დამფრთხალი სახე დამალა.  თვალები ეხუჭებოდა და აკანკალებდა…
ლეამ ყელზე სისველე იგრძნო…სისხლი სდის. ხელი გაისვა…უკან წასულ კაცს გაეკიდა…
-სისხლი გჭირდება?
-მომეშვი..- ხმა! სწორედ ასეთი ხმა  აქვს ყველაზე იდუმალ , მიმზიდველ  არსებას.
-ცუდად ვარ..
-მერე? რატომ გაჩერდი?  ..-წინ აესვეტა და გასერილი კისერი მიუშვირა.
-ნუ …
– წაიღე ჩემი სიცოცხლე არ იცი რა ძნელია ადამიანობა..
-არა…
-რატომ შენ თავს შეხედე…
-რას შევხედო? მომბეზრდა ასე არსებობა სრულ მარტოობაში…ჩემს გარშემო არ არის არავინ ვის გამოც ღირს მარადიული სიცოცხლე ავიტანო..
ლეამ ხმამაღლა გაიცინა და მაცდურად შეათვალიერა ვამპირი.
-ჰა ჰა…
-რა?
-მე დაგეხმარები.
ლეამ ფრთხილად მოძებდა მისი ხელი სიბნელეში და თითქმის ძალით წაათრია.
-რატომ არ გეშინია ჩემი?
-მე? მე არ მეშინია სიკვდილის, თან იმაზე რომანტიკული რა უნდა იყოს , როცა შენნაირი მშვენიერება  ჯანდაბაში გისტუმრებს. იმქვეყნად მისი ღიმილი მიგყვება და სისხლიანი გაბუტული ტუჩები გამახსოვრდება მეორე სიცოცხლემდე…ხედავ რა ფანტაზიები მაქვს? -ლეა შედგა , კაცს მოუბრუნდა , ხელებით მოძებნა  მისი მხრები, კისერი , ტუჩები… მისმა სითბომ ვერ გაალღო ყინული…კაცმა მოიშორა..
– …
-შენ მშვენიერი  ხარ და მკვლელობა შენი დანაშაული  არ არის, არამედ იმის, ვინც ასეთად დაგბადა.
-უცნაური გოგო ხარ…
-ასე ფიქრობ?
-და …
-შენ აქ დამელოდე .
რამდენიმე წუთის შემდეგ უკან მოირბინა …
ხელში სისხლიანი პაკეტი ეჭირა…(სად იპოვა გოთლენდში საავადმყოფო , სადაც გადასასხმელი სისხლი მისცეს ჩემთვის უცნობია).
– მინდა გიყურო.
პაკეტი ფრთხილად მიიტანა პირთან და ნანატრი სითხე მოსვა. ძარღვებში სისხლი გათბა, მკერდში გული დაბრუნდა…და თვალებშიც ცეცხლი აინთო.
გაოცებული შესცქეროდა ლეა ამ ამბავს, უცნაური კმაყოფილების გრძნობა მასაც გადასდებოდა. წამოდგა…უი, თავბრუ ესხმის, აბა , რა ეგონა …წაბარბაცდა. ტუჩი მოწმინდა..
-სისხლი…
-შეგიძლია ალექსიელი დამიძახო.
-მე ლეონა, ლეა.
გოგონას სახე ულურჯდება , ტუჩები უშავდება და გული მისდის.
ვამპირმა ხელში აიყვანა და მთვარიან გზას დინჯი ნაბიჯით გაუყვა…”ბევრი სისხლი დაკარგა .. არაფერი დაემართება იმედია.  არა მაინც შევძელი და საფრთხეში ჩავაგდე მისი სიცოცხლე”. სახეზე დახედა… არა ის საშიშია, უბრალოდ ეს გოგოა უცნაური.  დილამდე მაინც არ გაუშვებს .
2007

For Cristina

Missed ya girl… Where the heck have ya been…

Freakin’ out as usual. Oks. Don’t blame me if you lost every soul you once owned.

Cristina …girl. Gonna tell you someday, you are my goddess.

You are black’n’red …

Idiotic life …with no present and future.. Just  disgusted past… Hard to say : “Ppl she wasn’t me… but …but my ghost…fucking  dead soul… heartless Zombie.”

No I can’t change anythin’ … I’m long gone..

I try to believe , that people may change …but they don’t.. so I’m hopeless ..Again??

Cris… What does the weather like in Milan now?

You fuckin’ rockin’ the stage now right?!  Just another gig or ..what does it feel to be there?…where I wanna  be ..next to Andrea … Shouting “ Creepy!!”

tell me… Do you love him..Is he worth of your tears? Have you ever cried? See… I’m so fuckin’ curious about your Hyper ordinary every day life.

That’s all..

Justa advice:  Stay away from Him…he’s mine.

For Ian

” Existence…well what Does it matter?  I exist on the best terms I can. The past is now part of my future . The present  is well out of hand.”

Control (2007)

იან ბოლოს გავიგე…
შენი არსებობა ჩემში უეცრად აღმოვაჩინე!  ერთ ღამეს, როცა ვიძინებდი, ჩავიხედე და აღმოგაჩინე. გარკვევით დავინახე ფერმკრთალი სახე, ისევ ისეთი უკვდავი….გრძელ თითებში უმწეოდ გაჩრილი სიგარეტი ისევ კვამლავდა..
ეს გამაოგნებლად ძლიერი შთაბეჭდილება არ მშორდება…
გუშინ წნევამ საგრძნობლად დამიწია 70/50..ისევ იჯექი, ფეხი ფეხზე გადაგედო . ისევ ულევი სევდა თვალებში, გაურკვეველი ემოცია. შენი სახიდან მოსული სიცივის ნაკადი და ტკივილი. ისევ მომინდა მეტირა  შენ მაგივრად და მერე ცრემლები რომელიმე სენტიმენტალური ანიმესთვის დამებრალებინა.
ხშირად მინდება შენთან საუბარი…უსარგებლო ტლიკინი ათას სისულელეზე. იქნებ არც გცალია ჩემთვის შენ ხომ ასეთი დაღლილი, ნატკენი, ასეთი შეშინებული ასეთი სხვა ხარ.
ცივა მანდ არა?  მარტოც ხარ, როგორც ყოველთვის . ჩემი წერილები მაინც გიპოვის , აი ნახავ…
ნეტავ აქ იყო…მართლა …რამდენი მაქვს სათქმელი…მინდა ჩაგეხუტო სოციალურ-ასაკობრივ-სულიერ-სივრცობრივი ბარიერების მიღმა.